Ik voelde me verplicht een teken van leven te geven naar mijn trouwe lezers toe (= Elise). Dinsdag zijn we begonnen aan onze tweede stageweek maar met spijt in het hart moet ik even melden dat (dit kan volledig aan mezelf liggen) in momenteel een anti-climaxgevoel ervaar.
Disndag 25 maart 2008
Gisterenmorgen stapte ik weer goedgemutst de trapjes op richting kantoor en liet Yolanda me weten dat Bo mijn hulp kon gebruiken (klinkt veelbelovend niet, jullie denken nu misschien dat ik een dramaqueen ben of nog erger een leugenaar maar leest u gerust verder) . Ik mocht bundeltjes samenstellen en in mapjes steken. Daarna mocht ik enkele telefoontjes plegen naar klanten (mijn eerste telefoongesprek sinds mijn stage en ik heb al meteen mijn drietaligheid mogen tentoonstellen). Maar helaas hier eindigt de pret en start de casting database wederom. Best wel nog grappig, ben vandaag een vriendin van mij tegengekomen tussen één van de vele figuratiemails , stof genoeg voor op café dit weekend...
's Middags had in mijn eigen soep voorzien (ik ben zo véél sterker dan de broodjeshype!) en genoot ik in alle rust (lees: te veel rust) van mijn middagmaal/sudoku.
Vervolgens draafde ik me terug een weg richting casting database, die verstoord werd door Marie gewapend met DVD's van een reeks die volgend jaar op één te zien zal zijn (en wij reeds één maal per week in primeur mogen bekijken in de grote zaal, goshgosh...laat mij toe even een woord van lof af te scheiden: mooie makelij!). Nog meer in primeur mochten wij stagiaires de afgewerkte afleveringen checken op foutjes. Samen met mijn vriend MacPC genoot ik van de show (tevens foutloos) om later tot de constatatie te komen dat de show nutteloos was. Het is namelijk mogelijk dat een TV-DVD de fouten, die een PC-DVD niet opmerkt, wel nog detecteert. Aangezien ik vond dat ik al genoeg tijd verspild had stelde ik voor om 's avonds in alle rust dit te bekijken. Dit mocht, op voorwaarde natuurlijk dat ik er geen privé-cinema-avond van ging maken (uiteraard!).
Toen ik rond 16u me begaf richting nog een persoonlijke vriend van mezelf: de koffiemachine in de keuken, merkte ik nogal wat tumult en geuren op...er was een intern feestje, georganiseerd door drie personen die nog niet zo lang bij Caviar werken (één van hen in een PR-studente die vorig jaar afstudeerde en zelf haar stage dat jaar bij Caviar heeft gedaan). Het was een waar festijn (Astrid zou er weliswaar van beginnen knorren): pannenkoeken, wafels, smoothies én dat alles met 14 mogelijkheden aan topping (geteld onder diepe indruk). Het was een aangename sfeer en het alles had een sfeer van infantiliteit, maar op een positieve manier (net een verjaardagsfeestje). Na een partijtje pool, een afwasje en nog snel wat telefoontjes vertrok in richting station, met dank aan de busjes van Tour & Taxis.
Wat me brengt op een grappige stage-annekdote. De eerste dagen kwam ik nog met de bus naar het kantoor tot Ilse me vertelde dat zij via een luxueuzere manier dan de MIVB Caviar tegemoet komt, namelijk met de busjes van Tour & Taxis. (soort shuttles in de vorm van chique gezinswagens, met plaats voor 8 personen, personen die eigenlijk werkzaam moeten zijn bij Tour & Taxis). Het gebouw van Tour & Taxis is namelijk op een scheet van ons gevestigd, dus van daaruit is het nog maar 7 minuutjes stappen. Bij deze dus een dikke dank u wel aan Tour & Taxis, jullie hebben vriendelijke en veilige chauffeurs onder jullie arbeiders!
Woensdag 26 maart 2008
Vanmorgen mocht ik de dag aanvangen met enkele praktische regelingen te treffen voor een fotoshoot voor een spotje van Telenet on London eind deze maand. Ik moest informeren naar de prijzen van tickets van de Eurostar, hotelreserveringen boeken, enz...een werkje van korte adem maar een echte verademing na de casting database. Helaas is zuurstof één van de basisnoden in het leven van een mens en mocht ik daarna weer de casting datebase vergezellen. De hele dag had niemand werk voor ons sukkeltjes van stagiairen. Ikzelf ben meestal een vat van optimisme, niets kan me deren en de moed is nooit uitputbaar maar het was m'n dagje niet. Ligt waarschijnlijk ook wat aan de hormonen (damn you testosteron!). Tegen de middag had mijn humeur zijn dieptepunt bereikt en was het ook duidelijk naar de rest toe dat ik niet in mijn nopjes was. 's Namiddags nu vlug even naar De Post om een lading affiches van de film Linkeroever te verzenden, waar we trouwens de enorme hulp hebben gekregen van Postarbeider X, toffe peer!
Toen we terugkwamen mochten we nog even een shotlist van een spotje, die in het engels was geschreven (dit was althans de bedoeling en ons zo gemeld), nalezen op fouten en corrigeren. Dit betekende meteen het einde van de dag.
Nu rest me nog enkel mijn avonddoucheken en homefitnessoefeningen, die me hopelijk zullen helpen op te beuren.
Jullie horen nog wel van me...;
Veel liefs,
Lien
-X-
