Ik heb tenslotte toch al de kans gehad om de sfeer op alle drie de afdelingen van Caviar (lab-TV-film) op te snuiven, en dit op een maand tijd. Voor Caviar Film heb ik voornamelijk vertalingen gedaan van het duits naar het nederlands voor een nieuwe (prachtige) reeks, die binnenkort op TV zal verschijnen. Voor Caviar TV hebben we mogen meemaken hoe een programmaconcept van de grond af wordt opgezet: de research dus. Of er uiteindelijk een programma van zal komen, of zelfs nog maar een format, mag Joost wezen. I've been there, haven't I?!
En voor Caviar Lab uiteindelijk (reclame) heb ik tot nu toe het meeste werk verricht.
Dit laatste is ook naar de toekomst toe mijn grootste hoofdtaak: figuranten zoeken, contacteren, enz...
Vorige week werd ik gebrieft over een spotje voor Sensoa. Benodigdheden: een grandioos luxueus huis à la "Playboy Mansion" van Hugh Heffner, homoseksuele personen tussen de 18 en de 30 jaar...de kitsch kon niet op! De spot zal een parodie zijn op de playboytoys van Hugh Heffner en kadert in de nieuwe campagne van Sensoa "Safe Sex". Dit was ook één van de redenen waarom ik vrijdag ook mocht optrekken richting Brussel (plus het feit dat ik mij woensdag had overslapen en pas om 11u15 op mijn stageplaats was aangekomen). In de voormiddag was ik in de omstreken van mijn eigen thuis nog een potentieel Playboy Mansion-huis gaan fotograferen om daarna de foto's de dodelijke controle te laten ondergaan én helaas...not good enough!
Naast Sensoa ben ik al enkele weken aan het helpen bij de voorbereiding van een spotje voor 11-11-11. Hiervoor zijn we op zoek naar figuranten van alle leeftijden, huidskleuren en dit zowel mannelijk als vrouwelijk. Deze tekst kan ik reeds van voren naar achteren, van links naar rechts, van onder naar boven én in het frans, engels, duits én mijn moedertaal nederlands aframmelen.
Opvallend bij postproductiewerk is het aantal keren dat je je persoonlijke contacten/vriendenkring/familie moet aanspreken. Ik heb al praktisch elke dag kunnen telefoneren of mailen met vrienden van me én dit legaal (professionele redenen). Toch slaag ik er steeds in om ondertussen ook op de hoogte te raken van de huidige opgedoken roddels, én zelf natuurlijk ook de geruchtenmolen draaiende hou.
Bij deze wil ik mij dus even excuseren aan de mensen die ik eventueel in de afgelopen weken gestoord, geïrriteerd,enz...heb. Mille fois mes excuses.
Met mijn copain Frans gaat het anders ook niet slecht. Ik moet dagelijks meerdere malen in het frans mijn uitleg doen aan de telefoon. Een voordeel is natuurlijk dat de tekst vaak hetzelfde inhoudt. Een nadeel is dat de reacties dan weer steeds verschillend zijn. Vandaag nog contacteerde ik iemand met de vraag om te figureren in het spotje van 11-11-11 en kreeg ik te maken met een-sta mij toe dit zo te zeggen-ongelikte franse boer! Nadat ik mijn uitleg had gedaan, in toch wel deftig verstaanbaar frans, mocht ik aanhoren dat "Caviar n'est pas une grande boïte hein" is...én hoor nu: ik voelde me praktisch persoonlijk beledigd (de organisatiecultuur heeft duidelijk reeds mijn hart en bloedvaten bereikt). Mijn antwoord was dan ook "Ben, ce n'est pas vrai, mais soit...maar helaas kreeg ik niet de kans om de rest van mijn zin (si vous n'avez vraiment pas l'envie ou l'intérêt pour figurer, c'est ne pas grave) af te maken. Meneertje ongelikte boer en zijn telefoonhaak waren me te snel af. Man man man, wat had ik een zin om zijn fiche te doorscheuren...maar ik heb me er gelukkig boven gezet. Mezelf mentaal motiverend met de woorden "wees de sterkste" zag ik langzaam aan de fiche langs de ijzeren haken in de map verdwijnen...én weg was Meneer Sohato.
Ondertussen heb ik ook de deuren van de Tour & Taxis-wagens definitief achter mij toegetrokken. De vraag die spontaan bij iedereen naar boven komt is: "Zijt ge betrapt?". Maar zo'n spannende avonturen laat ik graag over aan mijn Berlijnse maatje Femcy en de Duitse metro's. Ik mag dan aangevangen zijn met de idee: "wie niet waagt, niet wint" of nog beter "het doel heiligt de middelen", maar ben gestopt met de realisatie: "welk recht heb ik deze dienst mij toe te eigenen". Ach ja, het waren mooie tijden met de veilige chauffeurs, de lekkere stoffen zeteltjes van de mercedeswagentjes en Radio Nostalgique op de achtergrond...aan alle mooie liedjes komt nee niet een einde, maar de start van een cover. De chauffeurs van de MIVB zijn ook niet mis, én mijn dagelijks wandelingetje door het park van Brussel Noord s'avonds doet me altijd weer met een glimlach de trein opstappen richting kotje. Een gezonde geest in een gezond lichaam.
Tot blogs!
Lien
-X-
